Tomb raider

Παιχνίδι: Tomb raider

Κονσόλα: Sony Playstation

     Γιατί να γράψει κανείς εν έτει 2012 μια κριτική για το πρώτο Tomb raider; Συνήθως οι κριτικές παλαιών παιχνιδιών αφορούν υποτιμημένους τίτλους και στοχεύουν στο να τους εξασφαλίσουν την προσοχή που στερήθηκαν και αξίζουν. Εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με έναν πασίγνωστο τίτλο του 1996 που ουσιαστικά δημιούργησε το action adventure είδος όπως το συναντάμε σήμερα. Η επιτυχία που γνώρισε οδήγησε σε ταινίες, κόμιξ και πάρα πολλές συνέχειες που με κάθε νέα κυκλοφορία τους στρέφονται όλο και περισσότερο στο "action", ξεχνώντας το "adventure". Το πρώτο όμως παιχνίδι είναι αμόλυντο από όλη τη mainstream επιτυχία. Έχει κάτι το ξεχωριστό  που το απομακρύνει από το σορό της μετριότητας και της επανάληψης και το καθιστά αριστούργημα. Ξέρω πως δεν είμαι ο μόνος που το βλέπει έτσι. Σε ένα αγγλικό ιστότοπο διάβασα την εξής εύστοχη κατακλείδα άρθρου: "Do not be deceived by Lara's current state as a commercial cyber-whore, this first date with here was a rollercoaster ride to remember" ("Μη σας ξεγελάει η τωρινή κατάσταση της Lara σαν εμπορική ψηφιακή πόρνη, η πρώτη της περιπέτεια ήταν μια συναρπαστική βόλτα με τραινάκι του λούνα πάρκ που εντυπώνεται για πάντα στη μνήμη").

     Στο Tomb raider ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο της -α λα Indiana Jones- αρχαιολόγου Lara Croft που ψάχνει τα χαμένα κομμάτια ενός πανίσχυρου τεχνουργήματος της Ατλαντίδος πριν αυτό πέσει σε λάθος χέρια. Εξερευνεί 15 πίστες  αναζητώντας διάφορα αντικείμενα, λύνοντας έξυπνους γρίφους και πολεμώντας άγρια κτήνη και (πιο σπάνια) πληρωμένους  δολοφόνους. Οι θεματικές ενότητες στις οποίες χωρίζονται τα επίπεδα είναι τέσσερις: Περού, Ερείπια κλασσικού Ελληνορωμαϊκού κόσμου, Αίγυπτος και τέλος Ατλαντίδα. Παρότι το παιχνίδι δείχνει πλέον την ηλικία του και τα γραφικά του αποτελούνται από ευδιάκριτα πολύγωνα η εμπειρία έχει μείνει αναλλοίωτη. Η ατμόσφαιρα του τίτλου είναι ανεπανάληπτη. Ο παίκτης νοιώθει την εγκατάλειψη και το μυστήριο καθώς εξερευνεί ξεχασμένες κρύπτες και αρχαίους ναούς. Το σκοτάδι που καλύπτει τον ορίζοντα (ένα έξυπνο κόλπο των τεχνολογικών εποχών που το draw distance ήταν ανύπαρκτο) σε καλεί να το διαλύσεις και να μάθεις τα μυστικά του. Η ενορχήστρωση του τίτλου ακολουθεί μια άκρως πετυχημένη μινιμαλιστική προσέγγιση. Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του παιχνιδιού σιωπή συνοδεύει τον παίχτη που προσπαθεί να αφουγκραστεί οποιονδήποτε θόρυβο (που ενδεχομένως να σημαίνει κίνδυνο). Σε σπάνιες κομβικές στιγμές μονάχα σπάει για να ακουστούν υπέροχες κλασσικές ενορχηστρώσεις που συνήθως συνοδεύουν κάποιο επιβλητικό μνημείο που μόλις ανακάλυψε. Όλες οι πίστες παρουσιάζουν ενδιαφέρον αλλά υπάρχουν δύο που πραγματικά ξεχώρισα: το τεράστιο παλάτι του Μίδα (Palace Midas) και η αρχαία κινστέρνα (The cistern). Τέλος να σημειωθεί πως σε κάθε επίπεδο υπάρχουν κρυμμένες τοποθεσίες που η εύρεσή τους είναι προαιρετική αλλά τα πυρομαχικά και τα πακετάκια υγείας που υπάρχουν σε αυτές αξίζουν την προσπάθεια.

     Κανένα όμως παιχνίδι δεν είναι αντικειμενικά τέλειο και είμαι σίγουρος πως το πρώτο Tomb Raider δεν απευθύνεται σε όλους. Είναι πλέον ένας old school τίτλος που ζητάει υπομονή από τον παίχτη και ακολουθεί την τεχνική του trial and error. Ειδικά στην έκδοση του Playstation όπου δε μπορεί να σωθεί το παιχνίδι ανά πάσα στιγμή αλλά μόνο σε συγκεκριμένες θέσεις ο επίδοξος ταφο-εισβολέας θα αναγκαστεί να μοχθήσει (προσωπικά μου αρέσει αυτή η εκδοχή καλύτερα καθώς απαιτεί περισσότερη προσοχή και δεξιοτεχνία). Η χρήση των κωδικών που δίνουν άπειρα όπλα ή τερματίζουν το επίπεδο καταστρέφει σε πολύ μεγάλο την εμπειρία και δε συνίσταται. Είναι ωραίο το κίνητρο του να βρεις όλα τα μυστικά για να αυξήσεις τα πυρομαχικά σου νομότυπα και να τα διαχειρίζεσαι σωστά και με φειδώ βρίσκοντας στρατηγικά και δυσπρόσιτα σημεία για να επιτεθείς στον εχθρό. Αυτό που θα ξενίσει ιδιαίτερα το σύγχρονο παίκτη είναι ο στριφνός γεωμετρικός χειρισμός του που ωστόσο είναι απόλυτα ακριβής και εύκολα υπολογίσιμος (και μετά από μισή ώρα εξοικείωσης συνηθίζεται). Δύο μικρά αλλά άξια αναφοράς ψεγάδια είναι ένα αψυχολόγητα καλά κρυμμένο μυστικό στη πίστα The cistern (ένας τοίχος σαν όλους τους άλλους σπρώχνεται) και ένα (χωρίς επιπτώσεις) bug ορισμένων εκδόσεων που δεν κατοχυρώνει την εύρεση του τελευταίου secret του παιχνιδιού.

     Δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το Tomb raider. Είναι το πρώτο παιχνίδι που πήρα στο Playstation και παρότι τότε δεν είχα ιδέα πώς να το παίξω με θυμάμαι με φίλους το καλοκαίρι στο χωρίο να θαυμάζουμε την Αιγυπτιακή σφίγγα που (με κωδικό) μόλις είχαμε ανακαλύψει! Η επιλογή των τοποθεσιών, η ατμόσφαιρα και η σχεδίαση των επιπέδων ικανοποιούν απόλυτα το προσωπικό μου γούστο (κάτι που δε συνέβη με καμμία από τις συνέχειες του) και συνθέτουν ένα παιχνίδι που πλησιάζει στο μυαλό μου αυτό που έχω κατά νου όταν αναφέρομαι στην εποικοδομητική και συναρπαστική ηλεκτρονική διασκέδαση.

Ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες

-Η έκδοση για Saturn ήταν η πρώτη που κυκλοφόρησε προσφέροντας πιο γρήγορο gameplay από τη μεταγενέστερη του Playstation αλλά σαφώς χειρότερα γραφικά. Η καλύτερη όλων ήταν αυτή για υπολογιστές ωστόσο απουσιάζουν τα save crystals.

-Το περιεχόμενο που κόπηκε/περίσσεψε κατά την τελική κυκλοφορία προστέθηκε στην έκδοση Gold για υπολογιστές αν και συστήνεται κυρίως στους σκληροπυρηνικούς φίλους της σειράς (Δυσκολότερο και χωρίς ιδιαίτερη πλοκή/συνοχή το επιπλέον περιεχόμενο).

-Σε κάθε νέο παιχνίδι μετά τον πρώτο τερματισμό ο παίκτης έχει όλα τα όπλα και άπειρα πυρομαχικά στη νέα του προσπάθεια. 

-Η μουσική του παιχνιδιού και μερικά επιπλέον τραγούδια μπορούν να ακουστούν τοποθετώντας το δισκάκι του παιχνιδιού σε CD player.

- Το 2007 κυκλοφόρησε remake του παιχνιδιού υπό τον τίτλο Tomb raider Anniversary. 

Εξώφυλλο

Screenshot #01

Screenshot #02

Πατριδογνωσία 07/10/2012

     Η στήλη "Πατριδογνωσία" του Κ [Τεύχος 488,  07/10/2012] της Καθημερινής.  Συμπυκνωμένες σε μια μόλις σελίδα, φοβέρες αλήθειες που για κάποιον λόγο (έλλειψη παιδείας & κοινής λογικής ; ) αποτυγχάνουμε να δούμε σαν κοινωνία.  Η καλύτερη μίνι συνέντευξη της στήλης ως τώρα. 

"Up with elitism"

     Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Joel Stein στο TIME.  Με το χαρακτηριστικό του κυνικό - καυστικό στυλ αναρωτιέται για το αν κανείς πρέπει να είναι ή όχι ελιτιστής.  Συμφωνώ απόλυτα με τις σκέψεις του (ακόμη και όταν αυτό δε με συμφέρει πρακτικά).

Τα δέκα αγαπημένα μου Sony Playstation παιχνίδια

     Πέρα από νούμερα πωλήσεων και λοιπούς «δείκτες»,  η κυκλοφορία της πρώτης οικιακής κονσόλας της Sony αποτελεί ορόσημο στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών ˙ είναι η στιγμή που το μέσο γίνεται mainstream και τα παιχνίδια αρχίζουν να απευθύνονται στο τεράστιο,  ευρύ κοινό.  Ως γνωστόν,  hardware επιτυχία –όσο εξελιγμένο και αν αυτό είναι- δεν υφίσταται χωρίς την κατάλληλη υποστήριξη λογισμικού.  Το Playstation έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη παιχνιδιών όλων των ειδών και γούστων (με αντίστοιχη ποικιλία όσον αφορά και την ποιότητα) που διαδόθηκε με νόμιμους και μη (πειρατεία) τρόπους και οδήγησε στη σαρωτική νίκη της γκρι κονσόλας στην αγορά έναντι πιο δυνατών (SEGA Saturn) και πατροπαράδοτα ισχυρών «δεινοσαύρων» (Nintendo). 

     Στο διαδίκτυο,  όπως είναι φυσικό,  κυκλοφορούν άπειρες λίστες που απαριθμούν τα αντικειμενικώς(;!) καλύτερα παιχνίδια του Playstation.  Πολλές ακολουθούν άτυπους κανόνες πολιτικής gaming ορθότητας (π.χ. το Metal gear solid είναι πάντα  στην πρώτη θέση) αντιγράφοντας η μια την άλλη.  Αρκετές πάλι, πολύ πιο πρωτότυπες και ειλικρινείς απλά δε με εκφράζουν / βρίσκουν σύμφωνο. Γράφω με σκοπό να παραθέσω τη λίστα με τα δικά μου δέκα προσωπικά αγαπημένα παιχνίδια,  μια λίστα που θα αποτελέσει και το checklist  των κριτικών που θα ακολουθήσουν (για αυτό και δεν εκθέτω λεπτομέρειες για τα παιχνίδια και απλά τα παρουσιάζω με τη μορφή :: Όνομα / Χρονολογία / Είδος ).  Έχω παίξει και ευχαριστηθεί πάρα πολλά παιχνίδια,  λίγα όμως είναι αυτά που τελικά πληρούν τις προϋποθέσεις για το δικό μου τοπ 10 ˙  και εξηγούμαι : Τα παιχνίδια που ακολουθούν μπορεί να έχουν ψεγάδια που στο σύγχρονο «fast food» gamer  φαντάζουν ασυγχώρητες αμαρτίες,  ικανές να τον αποτρέψουν από το να τους δώσει την ευκαιρία που χρειάζονται.  Κακώς ωστόσο, γιατί πίσω από τη σκόνη κρύβονται 10 διαμαντάκια με αγέραστο gameplay,  τότε που η βιομηχανία –αβέβαιη ακόμη για τον εαυτό της- έδινε χώρο και ελευθερία σε νέες ιδέες και φαντασία, τολμώντας την ποιότητα.   

01.  MediEvil [1998 / Platform]

02.   Castlevania : Symphony of the night [1997 / Action adventure]

03.   Tombi!  [1997 / Platform]

04.   Wild arms [1996 / Role playing]

05.   Legacy of Kain : Blood omen [1996 / Action adventure]

06.   Tomb raider [1996 / Action adventure]

07.   Final fantasy IX [2000 / Role playing]

08.   Tenchu : Stealth assassins [1998 / Stealth]

09.   Street fighter alpha 3 [1998 / Fighter]

10.   Bust a move 4 [1998 / Puzzle]

     Μέσα στη λίστα δεν θα βρείτε το Metal gear solid, ούτε το Silent hill, για τον απλό λόγο ότι δεν τα έπαιξα ποτέ ˙  ούτε όμως και τα I.S.S.,  Resident evil,  Chrono cross, Crash Bandicoot,  Final fantasy VIII και πολλά άλλα που έπαιξα και μου άρεσαν.   Στο παραπάνω τοπ 10 βρίσκουν τη θέση τους τα παιχνίδια εκείνα που (προφανώς και για λόγους νοσταλγίας) μου φαίνονται αναντικατάστατα και αξεπέραστα σε βάθος χρόνου.  Gameplay, ατμόσφαιρα και μοναδικότητα ≡ εμπειρία,  αυτό είναι το μοναδικό μου τελικά κριτήριο.   Όπως προείπα το άρθρο αυτό δεν είναι παρά η εισαγωγή των δέκα κριτικών που θα ακολουθήσουν.  Στόχος μου είναι να ξαναπαίξω ένα ένα τα παιχνίδια , χωρίς cheats και αλχημείες που αλλοιώνουν τον χαρακτήρα τους και να γράψω πλήρη,  σύγχρονα και ολοκληρωμένα reviews που ίσως εν τέλει σας πείσουν να ανακαλύψετε ή να ξαναζήσετε τη μαγεία τους.

Treasure box!

                   Μουτζούρης Κωνσταντίνος