"Up with elitism"

     Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Joel Stein στο TIME.  Με το χαρακτηριστικό του κυνικό - καυστικό στυλ αναρωτιέται για το αν κανείς πρέπει να είναι ή όχι ελιτιστής.  Συμφωνώ απόλυτα με τις σκέψεις του (ακόμη και όταν αυτό δε με συμφέρει πρακτικά).

Τα δέκα αγαπημένα μου Sony Playstation παιχνίδια

     Πέρα από νούμερα πωλήσεων και λοιπούς «δείκτες»,  η κυκλοφορία της πρώτης οικιακής κονσόλας της Sony αποτελεί ορόσημο στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών ˙ είναι η στιγμή που το μέσο γίνεται mainstream και τα παιχνίδια αρχίζουν να απευθύνονται στο τεράστιο,  ευρύ κοινό.  Ως γνωστόν,  hardware επιτυχία –όσο εξελιγμένο και αν αυτό είναι- δεν υφίσταται χωρίς την κατάλληλη υποστήριξη λογισμικού.  Το Playstation έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη παιχνιδιών όλων των ειδών και γούστων (με αντίστοιχη ποικιλία όσον αφορά και την ποιότητα) που διαδόθηκε με νόμιμους και μη (πειρατεία) τρόπους και οδήγησε στη σαρωτική νίκη της γκρι κονσόλας στην αγορά έναντι πιο δυνατών (SEGA Saturn) και πατροπαράδοτα ισχυρών «δεινοσαύρων» (Nintendo). 

     Στο διαδίκτυο,  όπως είναι φυσικό,  κυκλοφορούν άπειρες λίστες που απαριθμούν τα αντικειμενικώς(;!) καλύτερα παιχνίδια του Playstation.  Πολλές ακολουθούν άτυπους κανόνες πολιτικής gaming ορθότητας (π.χ. το Metal gear solid είναι πάντα  στην πρώτη θέση) αντιγράφοντας η μια την άλλη.  Αρκετές πάλι, πολύ πιο πρωτότυπες και ειλικρινείς απλά δε με εκφράζουν / βρίσκουν σύμφωνο. Γράφω με σκοπό να παραθέσω τη λίστα με τα δικά μου δέκα προσωπικά αγαπημένα παιχνίδια,  μια λίστα που θα αποτελέσει και το checklist  των κριτικών που θα ακολουθήσουν (για αυτό και δεν εκθέτω λεπτομέρειες για τα παιχνίδια και απλά τα παρουσιάζω με τη μορφή :: Όνομα / Χρονολογία / Είδος ).  Έχω παίξει και ευχαριστηθεί πάρα πολλά παιχνίδια,  λίγα όμως είναι αυτά που τελικά πληρούν τις προϋποθέσεις για το δικό μου τοπ 10 ˙  και εξηγούμαι : Τα παιχνίδια που ακολουθούν μπορεί να έχουν ψεγάδια που στο σύγχρονο «fast food» gamer  φαντάζουν ασυγχώρητες αμαρτίες,  ικανές να τον αποτρέψουν από το να τους δώσει την ευκαιρία που χρειάζονται.  Κακώς ωστόσο, γιατί πίσω από τη σκόνη κρύβονται 10 διαμαντάκια με αγέραστο gameplay,  τότε που η βιομηχανία –αβέβαιη ακόμη για τον εαυτό της- έδινε χώρο και ελευθερία σε νέες ιδέες και φαντασία, τολμώντας την ποιότητα.   

01.  MediEvil [1998 / Platform]

02.   Castlevania : Symphony of the night [1997 / Action adventure]

03.   Tombi!  [1997 / Platform]

04.   Wild arms [1996 / Role playing]

05.   Legacy of Kain : Blood omen [1996 / Action adventure]

06.   Tomb raider [1996 / Action adventure]

07.   Final fantasy IX [2000 / Role playing]

08.   Tenchu : Stealth assassins [1998 / Stealth]

09.   Street fighter alpha 3 [1998 / Fighter]

10.   Bust a move 4 [1998 / Puzzle]

     Μέσα στη λίστα δεν θα βρείτε το Metal gear solid, ούτε το Silent hill, για τον απλό λόγο ότι δεν τα έπαιξα ποτέ ˙  ούτε όμως και τα I.S.S.,  Resident evil,  Chrono cross, Crash Bandicoot,  Final fantasy VIII και πολλά άλλα που έπαιξα και μου άρεσαν.   Στο παραπάνω τοπ 10 βρίσκουν τη θέση τους τα παιχνίδια εκείνα που (προφανώς και για λόγους νοσταλγίας) μου φαίνονται αναντικατάστατα και αξεπέραστα σε βάθος χρόνου.  Gameplay, ατμόσφαιρα και μοναδικότητα ≡ εμπειρία,  αυτό είναι το μοναδικό μου τελικά κριτήριο.   Όπως προείπα το άρθρο αυτό δεν είναι παρά η εισαγωγή των δέκα κριτικών που θα ακολουθήσουν.  Στόχος μου είναι να ξαναπαίξω ένα ένα τα παιχνίδια , χωρίς cheats και αλχημείες που αλλοιώνουν τον χαρακτήρα τους και να γράψω πλήρη,  σύγχρονα και ολοκληρωμένα reviews που ίσως εν τέλει σας πείσουν να ανακαλύψετε ή να ξαναζήσετε τη μαγεία τους.

Treasure box!

                   Μουτζούρης Κωνσταντίνος